Καθώς η κυβέρνηση προγραμματίζει την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 950 ευρώ μέχρι το
2027, είναι επιτακτική ανάγκη να εξετάσουμε τις πραγματικές επιπτώσεις αυτής της απόφασης.
Η υπουργός Νίκη Κεραμέως έχει δηλώσει ότι θα διασφαλιστεί δια νόμου το όριο του κατώτατου
μισθού, ωστόσο, η εφαρμογή αυτού του νόμου εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την
πραγματική του αξία και τις συνέπειές του για τους πολίτες.
Μήπως ο Έλληνας πολίτης συνεχίζει να βλέπει μόνο “το τυρί και όχι την φάκα” ;
Αρχικά, ας αναλογιστούμε τις κρατικές νομοθετικές εγγυήσεις που ισχύουν σήμερα για το
αφορολόγητο όριο εισοδήματος. Είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι να πληρώνουν φόρους εισοδήματος
από το πρώτο ευρώ; Αν ναι, τότε η αύξηση του κατώτατου μισθού μπορεί να αποδειχθεί
περισσότερο ως ένα “δώρο άδωρο”, καθώς οι εργαζόμενοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με αυξημένες
άδικες φορολογικές υποχρεώσεις.
Από τη μια πλευρά, είναι αλήθεια ότι οι εταιρείες αντιμετωπίζουν σημαντικές οικονομικές
επιβαρύνσεις, ιδίως όσον αφορά τη φορολογία και το ενεργειακό κόστος. Αυτό θα μπορούσε να
δυσκολέψει τη δυνατότητα διατήρησης ή πρόσληψης προσωπικού εάν οι μισθοί αυξηθούν χωρίς
επαρκή κρατική υποστήριξη.
Από την άλλη, οι εργαζόμενοι ακούνε για την αύξηση του κατώτατου μισθού και αισθάνονται ότι η
κυβέρνηση τους προσφέρει μια λύση. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι το κόστος ζωής με τον
συνεχώς αυξανόμενο πληθωρισμό είναι πολύ μεγαλύτερο από τον μισθό που τους υπόσχονται.
Η κυβέρνηση, αντί να προσφέρει πραγματική στήριξη, φαίνεται να προσπαθεί να παραπλανήσει
τους πολίτες χρησιμοποιώντας όρους όπως “αλγόριθμους”, “δείκτες” οι οποίοι δεν έχουν καμία
επαφή με την πραγματικότητα της οικονομίας.
Επιπλέον, η σύγκριση με άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, εγείρει ερωτήματα. Ήδη με τον αντίστοιχο μισθό στην Γαλλία στα 1300 ευρώ καθαρές αποδοχές με 35 ώρες απασχόλησης την εβδομάδα και οι Γάλλοι πολίτες δυσκολεύονται να σιτιστούν τις τελευταίες 15 ημέρες του μηνός. Αυτό αποδεικνύει την ανάγκη για μια πιο δίκαιη και βιώσιμη προσέγγιση.
Τελικά, το ερώτημα που προκύπτει είναι: ποιον εξυπηρετεί η θέσπιση αυτού του νόμου;
Η απάντηση είναι απλή: ούτε τους εργαζόμενους αλλά ούτε και τους εργοδότες. Ο νόμος φαίνεται να στερείται δικαιοσύνης και αξιακής βάσης, και θα έπρεπε να είναι εκτός της Πολιτείας.
Μετά από έρευνα για την πραγματική έννοια του νόμου, διαπιστώνουμε ότι ο μοναδικός πολιτικός
αρχηγός που μίλησε και αποτύπωσε την ουσία του νόμου και της διαχείρισης του δικαίου είναι ο
Άρτεμης Σώρρας, πρόεδρος του πολιτικού φορέα “Ελλήνων Συνέλευσις” στο βιβλίο του “Ανάλυση
Αξιακού”.
Ο νόμος ασφαλίζει και διασφαλίζει την απόλυτη διαχείριση του δικαίου σε μια πραγματική Πολιτεία.
Η πραγματική πολιτική πρέπει να στοχεύει στην αποδοχή και την εφαρμογή δίκαιων μέτρων που θα
διασφαλίσουν την ευημερία όλων των πολιτών. Η κοινωνία μας αξίζει περισσότερα από υποσχέσεις
που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Στην Ελλήνων Πολιτεία το 50% του κατώτατου μισθού θα καλύπτει τις μηνιαίες υποχρεώσεις του
Έλληνα πολίτη αφήνοντάς του το υπόλοιπο 50% να το διαθέσει όπως επιθυμεί.
Είναι καιρός να απαιτήσουμε μια πολιτική από Έλληνες που να σέβονται τις ανάγκες και τα
δίκαια όλων μας.
Σπύρος Λευθεριώτης
