Από τη Σύνοδο Κορυφής Ε.Ε. – Δυτικών Βαλκανίων, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε να στηρίζει με θέρμη την ενταξιακή πορεία της Σερβίας και της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί, όμως, να εκφράσει ξεκάθαρα τις ελληνικές θέσεις και να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και την κυριαρχία της χώρας, για άλλη μια φορά αγνόησε επιδεικτικά τα σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν τις σχέσεις της Ελλάδας με την Αλβανία.
Ο πρωθυπουργός, με τρόπο που μόνο ως θεσμική ανευθυνότητα μπορεί να χαρακτηριστεί, παρέλειψε ζητήματα ζωτικής σημασίας. Ούτε λέξη για τις συνεχιζόμενες κατασχέσεις περιουσιών των Ελληνικών μειονοτήτων στη Βόρεια Ήπειρο από το αλβανικό κράτος. Ούτε μία αναφορά στην παράνομη μετανάστευση και τα διάτρητα σύνορα που αποτελούν πληγή για την εθνική ασφάλεια.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν βρήκε το θάρρος να θίξει τις προκλητικές δηλώσεις του Αλβανού ομολόγου του, Έντι Ράμα. Σε δημόσια ομιλία του, μπροστά από δεκάδες αλβανικές σημαίες, ο Ράμα είχε δηλώσει πως «η Ελλάδα ανήκει και στους Αλβανούς». Ποια ήταν η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτήν την προσβολή; Απόλυτη σιωπή. Μία σιωπή που μόνο ως ανοχή ή, ακόμα χειρότερα, ως συνενοχή μπορεί να ερμηνευθεί.
Η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να έχει ξεχάσει ποιος είναι ο θεσμικός ρόλος του πρωθυπουργού. Δεν είναι να παίζει το ρόλο του μεσολαβητή ή του υπεύθυνου δημοσίων σχέσεων για ξένα κράτη. Είναι να προστατεύει τα εθνικά συμφέροντα, να υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία και να στέκεται ανυποχώρητος απέναντι σε όσους την υπονομεύουν.
Αυτή η αδράνεια, αυτή η υποτακτική πολιτική γραμμή, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Η εξωτερική πολιτική της χώρας δεν είναι πεδίο πειραματισμού, ούτε εργαλείο εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων. Είναι η πολιτική γραμμή για την εθνική μας αξιοπρέπεια. Και όταν αυτή καταρρέει, τότε καταρρέει και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την ίδια την κυβέρνηση.
Η Ελλάδα χρειάζεται ηγεσία με πραγματική γνώση όλων των θεμάτων που αφορούν τους Έλληνες πολίτες και την χώρα μας σε όλον τον πλανήτη, όχι παρασκηνιακές υποχωρήσεις και δημόσιες σχέσεις υπέρ άλλων κρατών. Και αυτή η ηγεσία είναι κάτι που, δυστυχώς, απουσιάζει τραγικά στις μέρες μας.
Χ.Β.
