Η απόφαση τού Ηρακλή να διαλέξει τον δρόμο τής αρετής, που ήταν δύσκολος σε αντίθεση με αυτόν της “κακίας”, παρουσιάζεται ως η απαρχή της πορείας του προς τη θέωση.
Βίωσε όμως ο Ηρακλής το δίλημμα αυτό; “Προβληματίστηκε” πολύ ένας Ηρακλής πριν αποφασίσει; Και εμείς οι απόγονοί του ανά τους αιώνες μέχρι σήμερα, βρισκόμαστε ακόμα μπροστά σε αυτό το δίλημμα;
Είναι διαχρονική η διάχυση αυτής της αφήγησης, ότι ο δρόμος της αρετής έχει δυσκολίες, πόνο, κακουχίες, θέλει υπομονή, προσπάθεια και κόπους, διότι τα αγαθά “κόποις κτώνται” και ό,τι άλλο αρνητικό μας κυριεύει, ακόμη και μια πιθανή “σταύρωση”.
Ενώ ο δρόμος τής “κακίας” δεν θέλει προσπάθεια, δεν έχει δυσκολίες, δεν χρειάζεται να κοπιάσουμε, αφού μπορούμε ψευδόμενοι να εξαπατήσουμε και να κλέψουμε τα αγαθά από τους άλλους, αλλά ακόμη και να τα καταστρέψουμε αν δεν τα χρειαζόμαστε.
Όλα αυτά όμως, κάτω από το βάρος και την αγωνία μήπως αποκαλυφθούμε και σχεδιάζουμε και επανασχεδιάζουμε τρόπους διαφυγής και αποφυγής μιας πιθανής τιμωρίας.
Ποιος είναι όμως ο σκοπός που τα κάνουμε όλα αυτά; τι θέλουμε να πετύχουμε; πού θέλουμε να πάμε;
Ο Ηρακλής γνώριζε τον προορισμό του. Ο δρόμος είναι ο ίδιος ο προορισμός.
Ο προορισμός μάς λείπει, όχι ο δρόμος.
