Μετά από τρεις ημέρες θεατρικών αντιπαραθέσεων και υποκριτικών δηλώσεων, η πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης απορρίφθηκε όπως ακριβώς όλοι περιμέναμε. Το γνωστό πολιτικό σενάριο παίχτηκε για άλλη μια φορά στη Βουλή: μια “εξοργισμένη” αντιπολίτευση, μια “αποφασισμένη” κυβέρνηση και στο τέλος… τίποτα.
Οι αριθμοί μίλησαν: 157 βουλευτές καταψήφισαν, 136 ψήφισαν υπέρ και 7 ήταν απόντες, αλλά καμία σημασία δεν είχε. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Η Νέα Δημοκρατία, έχοντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, απλώς ακολούθησε το τυπικό της πορείας: απέρριψε την πρόταση και συνέχισε ανενόχλητη.
Η δήθεν οργισμένη αντιπολίτευση γνώριζε από την αρχή ότι η πρόταση δυσπιστίας δεν θα περνούσε. Ήταν απλώς ένα ακόμα επικοινωνιακό τέχνασμα για να πείσει τους πολίτες ότι “μάχεται” εναντίον της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, όλοι παίζουν στο ίδιο γήπεδο και φροντίζουν να κρατούν καλά τις καρέκλες τους.
Αν ήθελαν πραγματικά να ρίξουν την κυβέρνηση, υπήρχε ένας απλός τρόπος: να παραιτηθούν σύσσωμοι από τη Βουλή. Αν τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των υπολοίπων παραιτούνταν, έστω και ένα, η Βουλή δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί, αναγκάζοντας τη χώρα σε εκλογές. Όμως κανείς δεν το έκανε. Γιατί; Επειδή δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
Η Βουλή δεν είναι παρά ένα κλειστό κλαμπ πολιτικών συμφερόντων, όπου οι ρόλοι είναι προκαθορισμένοι. Κανείς δεν διακινδυνεύει τη “θέση” του για το καλό των πολιτών. Στην τραγωδία των Τεμπών, όλοι φώναζαν, αλλά κανείς δεν ανέλαβε ουσιαστική ευθύνη. Όλοι τους, ανεξαρτήτως κόμματος, έχουν υπογράψει και εφαρμόσει πολιτικές που οδήγησαν σε αυτή την καταστροφή.
Η κοροϊδία πρέπει να σταματήσει. Οι πολίτες δεν είναι πλέον αφελείς θεατές αυτού του πολιτικού θεάτρου. Η επιλογή είναι στα χέρια μας: θα συνεχίσουμε να δίνουμε “εντολή” σε αυτούς που μας εμπαίζουν ή θα αναζητήσουμε μια πραγματική λύση;
Χ.Β.
