Η Εθνική Νέων πέτυχε μία σημαντική νίκη επί της Σερβίας με σκορ 2-1 στο Πανθεσσαλικό στάδιο, στο πρώτο από τα δύο φιλικά ματς που είχαν προγραμματιστεί ενόψει των επίσημων υποχρεώσεών της. Οι ποδοσφαιριστές αφιέρωσαν αυτή τη νίκη στον συμπαίκτη τους, Γιον Πρίφτι, που τραυματίστηκε σοβαρά με ρήξη χιαστού κατά τη διάρκεια προπόνησης.
Το αποτέλεσμα αυτό, εκτός από υπερηφάνεια, γεννά και ελπίδες για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ωστόσο, δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της η γνώριμη σκιά της πολιτικής εκμετάλλευσης. Πολιτικοί έσπευσαν να «αγκαλιάσουν» επικοινωνιακά την επιτυχία των παιδιών, όχι από ειλικρινές ενδιαφέρον, αλλά ως ευκαιρία προβολής.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν να δημοσιεύσουν συγχαρητήρια δήλωση. Αυτή η στάση, όμως, μας υπενθύμισε τον βαθιά ριζωμένο προβληματισμό που υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό: ένα περιβάλλον όπου η αξιοκρατία συχνά δίνει τη θέση της στην εξυπηρέτηση συμφερόντων.
Πώς να εξελιχθούν σωστά αυτοί οι νέοι όταν το σύστημα που τους περιβάλλει χαρακτηρίζεται από αδικία, διαφθορά και παρεμβατισμό; Πόσα ταλέντα έχουν μείνει στην αφάνεια, απλώς και μόνο επειδή δεν «συντάχθηκαν» με τις επιταγές των εκάστοτε διοικούντων;
Η κατάσταση αυτή δεν είναι απλώς λυπηρή· είναι προσβολή στην ίδια την ουσία του αθλητισμού. Κι όμως, κάποιοι συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από λόγια και ανακοινώσεις, αποφεύγοντας να αναλάβουν την πραγματική ευθύνη.
Ο αθλητισμός δεν είναι πεδίο χειροκροτημάτων όταν μας βολεύει, αλλά πυλώνας διαμόρφωσης ήθους και χαρακτήρα, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Ο αθλητής δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο. Είναι άνθρωπος που μάχεται καθημερινά, παλεύοντας για να ξεπεράσει τον εαυτό του, να πετύχει τον «άθλο» του.
Δυστυχώς, βλέπουμε συχνά παιδιά με περιορισμένες αποδόσεις να βρίσκονται σε εθνικές αποστολές, ενώ άλλοι με αδιαμφισβήτητο ταλέντο μένουν εκτός, επειδή δεν συμβιβάζονται με τις επιταγές του καθεστωτικού παρασκηνίου.
Παράλληλα, ο αθλητισμός έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο με τεράστια χρηματικά συμφέροντα. Εκατοντάδες νόμιμες και παράνομες στοιχηματικές εταιρείες, διαχειριστές καριέρων (μάνατζερ), και αόρατες συμφωνίες έχουν μετατρέψει τον χώρο σε ένα τεράστιο πλέγμα οικονομικής εκμετάλλευσης και ελέγχου.
Οι αγώνες και οι πορείες αθλητών μοιάζει πολλές φορές να «ρυθμίζονται» εκ των προτέρων. Και έτσι, ο αθλητισμός απογυμνώνεται από κάθε ηθική αξία και μετατρέπεται σε εργαλείο χειραγώγησης και όχι εξέλιξης.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο αθλητής παύει να είναι ελεύθερος· γίνεται πιόνι, αναγκασμένος να υπακούει. Το σύστημα λειτουργεί με όρους πίεσης και εκβιασμού, σπρώχνοντας πολλούς νέους να συμβιβαστούν με μια άδικη πραγματικότητα. Αλλά, αν βλέπουμε το άδικο και σιωπούμε, τότε γινόμαστε όλοι συνένοχοι.
Η λύση δεν βρίσκεται στο να διορθώσουμε απλώς την υπάρχουσα κατάσταση. Χρειάζεται μια νέα θεμελίωση: μια πολιτεία που θα υπηρετεί την ισότητα, θα ενισχύει το ευ αγωνίζεσθαι και θα δίνει σε κάθε παιδί τις ίδιες ευκαιρίες, χωρίς παρασκήνιο, χωρίς διαπλοκή, χωρίς φίλτρα.
Μόνο τότε θα μπορέσουμε να αποκαταστήσουμε την έννοια και το κύρος του αθλητισμού.
Χ.Β.
