Ο ΕΝΦΙΑ έχει τις ρίζες του, στο γνωστό «χαράτσι» του λογαριασμού της ΔΕΗ (ΕΕΤΗΔΕ), επί κυβέρνησης Παπανδρέου με υπουργό οικονομικών , τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Το 2013, η κυβέρνηση Σαμαρά μετονόμασε το χαράτσι σε ΕΝΦΙΑ, τον απέσυρε από τη ΔΕΗ, αλλά όχι από τις ζωές μας. Το «έκτακτο» έγινε μόνιμο, όπως συμβαίνει τόσο συχνά με τις υποσχέσεις που ξεχνιούνται μόλις ξεπεραστεί η κρίση της στιγμής.
12 χρόνια μετά, στις 31 Μαρτίου 2025, έληξε η προθεσμία για την καταβολή της πρώτης δόσης του ΕΝΦΙΑ ή την εφάπαξ εξόφλησή του. Για όσους δεν πρόλαβαν, υπάρχει η δυνατότητα ρύθμισης σε 12 ή 24 δόσεις, όμως με «το τίμημα» που όλοι πια γνωρίζουμε: τόκοι, προσαυξήσεις και, τελικά, μια αίσθηση συνεχόμενης τιμωρίας.
Συγκεκριμένα, στις 12 δόσεις ο τόκος φτάνει το 0,73% ανά μήνα και στις 24 δόσεις αγγίζει το 5,84%! Επιπλέον, σε περίπτωση καθυστέρησης μίας δόσης, προστίθεται προσαύξηση 15%. Ένα πραγματικό «χαράτσι πάνω στο χαράτσι», που θυμίζει στους πολίτες ότι κάθε χρόνο πληρώνουν για να… μένουν στο ίδιο τους το σπίτι.
Και έτσι, πληρώνουμε κάθε χρόνο έναν φόρο που ήρθε «για λίγο», για να σωθεί δήθεν η χώρα. Τόσα χρόνια μετά, η χώρα ακόμη «σώζεται», αλλά οι πολίτες βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στους φόρους και τα χαράτσια.
Η πιο προβληματική πτυχή του ΕΝΦΙΑ δεν είναι μόνο η οικονομική, αλλά βαθιά ιδεολογική και κοινωνική. Πώς γίνεται να θεωρούμαστε ιδιοκτήτες, όταν κάθε χρόνο πληρώνουμε για την διαμονή μας στο ίδιο μας το σπίτι;
Όσο μας επιβάλλονται όλο και περισσότεροι φόροι, τόσο περισσότερο γίνεται σαφές ότι οι φόροι αυτοί δεν είναι ανταποδοτικοί. Δεν βλέπουμε βελτιώσεις στην ποιότητα ζωής, στις υποδομές, στην παιδεία ή στην υγεία. Αντίθετα, επιβαρυνόμαστε όλο και περισσότερο, με φόρους που απλώς δεν γνωρίζουμε που καταλήγουν τελικά.
Κάποιος είναι πραγματικός κάτοχος της κατοικίας του, όταν έχει πληρώσει με τους κόπους μιας ζωής για να την αποκτήσει και όχι να του επιβάλλεται να την “αγοράζει” “ξανά και ξανά μέσω φόρων. Ένα σπίτι δεν πρέπει να είναι αιώνιο βάρος, αλλά σημείο ασφάλειας και γαλήνης.
Αν μια πολιτεία θέλει να λέγεται δίκαιη και δημοκρατική, πρέπει να στηρίξει την ακίνητη περιουσία των πολιτών της, να τους αφήσει να νιώσουν ότι ανήκουν πραγματικά στον τόπο που κατοικούν, χωρίς να τους υπενθυμίζει κάθε χρόνο ότι τελικά, «το σπίτι τους ,δεν είναι δικό τους».
Μόνο ο πολιτικός φορέας Ελλήνων Συνέλευσις έχει θέσει συγκεκριμένη πολιτική θέση σχετικά με την ακίνητη περιούσια. Έχει ήδη εκφράσει μέσω των προγραμματικών δηλώσεων ότι δεν νοείται να επικρατήσει κανένας φόρος επί της ακίνητης περιουσίας, καθώς όλοι οι πολίτες πρέπει να νιώθουν κύριοι της περιουσίας τους και της εστίας τους.
Ο ΕΝΦΙΑ δεν είναι απλώς ένας άδικος φόρος, αλλά αποτελεί το σύμβολο μιας ολόκληρης νοοτροπίας που αντιμετωπίζει τον πολίτη ως ενοικιαστή στην ίδια του τη χώρα. Ήρθε η ώρα να ξαναμιλήσουμε για δίκαιη φορολογία, για πραγματική ιδιοκτησία και για ένα κράτος που δεν εισπράττει μόνο, αλλά και ανταποδίδει στην Πολιτεία και στους πολίτες της.
Χ.Β.
