Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος τοποθετήθηκε ως εξής: “Ξεχάστε τον 13ο και 14ο μισθό, θα στερήσετε λεφτά από τους φτωχούς”. Και ενώ το ακούς και νομίζεις πως πρόκειται για ένα κακό αστείο, είναι επίσημη θέση του κράτους. Και έτσι γεννιούνται ερωτήματα όπως, η επαναφορά μισθών και συντάξεων είναι πρόβλημα για την οικονομία, αλλά οι προκλητικές τραπεζικές ενισχύσεις και οι φοροαπαλλαγές στους λίγους δεν είναι;
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων χαρακτήρισε προκλητικές τις δηλώσεις του κ. Στουρνάρα. Οι οποίοι, εδώ και επτά μήνες ζητούν συνάντηση με τον υπουργό οικονομικών, αλλά το μόνο που λαμβάνουν είναι σιωπή. Όχι τυχαία. Η σιωπή αυτή δεν είναι αδυναμία. Είναι επιλογή πολιτικής.
Την ίδια ώρα, η Eurostat, με ύφος τεχνοκρατικό και ψυχρό, μας ενημερώνει για αύξηση του πραγματικού κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. κατά 7,7%. Κι ενώ μας μιλούν για “ανάπτυξη με γοργούς ρυθμούς”, οι Έλληνες εξακολουθούν να είναι προτελευταίοι σε αγοραστική δύναμη στην Ε.Ε. Μόνο τη Βουλγαρία ξεπερνάμε. Και να σκεφτεί κανείς ότι σε Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρο, οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν αποκατασταθεί στα προ κρίσης επίπεδα. Στην Ελλάδα όμως, προτιμούμε να χορεύουμε στον ρυθμό των τραπεζών, όταν αυτές “χτυπούν παλαμάκια”.
Τελικά, στην Ελλάδα του 2025, εξακολουθούν να υπάρχουν τριών ειδών ψέματα, όπως χαρακτηριστικά περιέγραψε ο πρόεδρος του πολιτικού φορέα Ελλήνων Συνέλευσις, κος Αρτέμης Σώρρας, τα μικρά ψέματα, τα μεγάλα ψέματα και… οι στατιστικές!!!! Και όλα αυτά αποτελούν αδιαμφισβήτητα μία ολόκληρη κυβερνητική στρατηγική χρόνων.
Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και μια αλήθεια που κανείς δεν θέλει να κοιτάξει: τα περιβόητα 600 δισ. ευρώ που, σύμφωνα με όλες τις επίσημες διαδικασίες και έγγραφα (US Treasury, Άρειος Πάγος, κρατικοί προϋπολογισμοί), κατατέθηκαν από τον Αρτέμη Σώρρα για την απελευθέρωση της χώρας μας από τα μνημόνια. Ποτέ δεν απορρίφθηκαν. Ποτέ δεν διαψεύστηκαν. Ποτέ δεν εξηγήθηκε γιατί δεν αξιοποιήθηκαν. Και μέσα σε όλα αυτά, συνεχίζουν και βρίσκονται στον προϋπολογισμό της χώρας μας κάθε χρόνο!!!
Όταν ο Αρτέμης Σώρρας έφερε χρήματα και σχέδιο, το σύστημα φρόντισε να τον “απομακρύνει”. Όταν όμως, οι τράπεζες ζήτησαν μνημόνια, οι κυβερνήσεις έσπευσαν να τα υπογράψουν. Και τώρα, μας λένε ότι δεν έχουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Έχουμε όμως για “εξοπλισμούς”, “επενδυτές” και “επιδοτήσεις στρατηγικών συμμάχων”. Και φυσικά, πάντα λεφτά για να πληρώνουμε τους τόκους στους δανειστές.
Η αλήθεια είναι ξεκάθαρη. Το κράτος δεν θέλει να αποκαταστήσει τις δικαιωματικές απολαβές των πολιτών του. Όχι γιατί δεν μπορεί. Αλλά γιατί δεν θέλει. Είναι πολιτική βούληση. Δεν είναι αδυναμία. Και όσο εμείς δεχόμαστε τη στατιστική ως άλλοθι για την ανέχεια μας, τόσο θα παραμένουμε θεατές σε ένα καλοστημένο θέατρο με τίτλο “Ανάπτυξη για λίγους”.
Μήπως ήρθε η ώρα να ανεβούμε στη σκηνή;
Χ.Β
